Część druga
Richard Nixon
Wrzesień 23, 1952
Słowem wstępu: polecamy zapoznanie się z pierwszą częścią analizy przez czytaniem dalej lub zapoznanie się z całością tłumaczenia na język polski.
Słowo, zdanie, bohater do którego regularnie nawiążesz, aby skojarzyć z tym całe wystąpienie.
Tzw. leitmotiv, termin wywodzący się z muzyki. Może być to jedno słowo, jedno zdanie lub cała sytuacja, bohater albo obraz, który jest powtarzany wiele razy w trakcie wystąpienia, aby zbudować w odbiorcach skojarzenie pomiędzy tym elementem a całością wystąpienia.
Motyw przewodni powinien być prosty i znajomy odbiorcom, aby nie dokładać więcej złożoności do wystąpienia. Może być też związany z czymś, z czym odbiorcy się identyfikują.
Niniejszy entymemat opiera się na następujących przesłankach:
Przemilczana przesłanka jest błędna, ponieważ w zależności od interpretacji Nixon jest, lub nie jest, osobą, która może kandydować, w końcu Nixon jest w stanie utrzymać siebie i swoją rodzinę nawet jeśli nie ma dużej pensji.
Wniosek wynikający z wielu przesłanek, z których jedna jest pominięta (i uzupełniona w głowie naszego odbiorcy).
Entymemat to wnioskowanie, w której do jednej z przesłanek się nie odnosimy. To pominięcie może mieć kilka przyczyn:
Entymematy bliskie są toposom (czyli częściom wspólnym dla mówcy i odbiorcy, kulturowo oraz intelektualnie), o które można się opierać w trakcie mowy, z taką różnicą, że entymemat jest już formą argumentacji opartą o toposy i inne przesłanki.
Umiejętne zastosowanie entymematów pozwala pominąć wszystkie nieistotne elementy mowy i skupić się na wydobyciu tylko tych kluczowych. A to pozwala na zwięzłość, brak nudy i dużą uwagę i zainteresowanie odbiorców.
Nawiązanie do wspólnego kontekstu (sytuacyjnego, kulturowego, wcześniejszej części wystąpienia). Amplifikacja poprzez porównanie.
Referencja jest nawiązaniem do wspólnego kontekstu. Pomaga w nawiązaniu kontaktu z odbiorcą Twojej mowy.
Nawiązanie może dotyczyć miejsca w którym się znajdujecie, wspólnych przeżyć, znanych postaci, a nawet do wcześniejszej części wystąpienia.
Podobna do referencji jest aluzja, jeśli o wspólnym kontekście powiesz nie wprost, ale nadal w sposób łatwy do rozszyfrowania.
Może zostać zastosowana jako jedna z czterech amplifikacji, która pomóc może w faworyzowaniu argumentów, które wspierają naszą sprawę. Skorzystamy z niej, żeby odnieść osobę, wartości, zachowania, do czegoś wspólnie utożsamianego jako dobre lub złe przez mówcę i odbiorcę. Tak rodzą się odwołania do najbardziej cnotliwych i najpodlejszych osób w historii, z którymi należy uważać, żeby nie nabrały groteskowej formy.
Innymi formami ampflifikacji są: uwypuklenie, domniemanie i kumulacja.
Rozważ oszczędne stosowanie referencji przy omawianiu trudnych tematów, gdyż każda z nich wymaga dodatkowego zaangażowania umysłu.
Zacytowanie czyjejś wypowiedzi.
Cytat może spełnić kilka różnych funkcji:
Dobrze zastosowany cytat również może sprawić wrażenie, że jako mówca jesteś oczytaną, elokwentną osobą, szczególnie jeśli to będzie cytat z literatury lub znanej osoby. Sam w sobie cytat się jednak nie obroni, dlatego też ważne jest, żeby był silnie związany z treścią Twojego wystąpienia.
Przedstawienie stanu rzeczy, pokazanie czegoś co zaszło lub zachodzi regularnie w rzeczywistości. Argument rzeczowy.
Wiele wystąpień nawiązuje do rzeczywistości w jakiś sposób. W fikcji zawsze występuje jakiś świat przedstawiony. W obu przypadkach konieczne jest zaprezentowanie tego świata i pokazanie zasad nim sterujących.
W najprostszym wariancie, jest to dowód materialny, przedmiot, dokument którego nie podważa żadna ze stron. W mowie osądzającej mogłyby to być przedmioty znalezione na miejscu zdarzenia, których obecności się nie podważa.
W mowie informacyjnej mogłyby to być dane zebrane z dużej próbki reprezentatywnej przez renomowaną instytucję (np. dane GUSu).
Dla porządnego zaprezentowania faktów ważnym jest rozłożenie stanu rzeczywistego na czynniki pierwsze, a następnie usunięcie wszystkich tych, które nie wpływają na zawartość Twojego wystąpienia.
Po zaprezentowaniu faktów odbiorcy mają podstawy, aby móc podążać za Twoim tokiem rozumowania, budując konsekwencje wynikające z zasad sterujących rzeczywistością lub światem przedstawionym.
Na mówcy nadal ciąży wskazanie interpretacji wynikającej z prezentacji faktów i wysnucie odpowiednich przesłanek.
Nawiązanie do wspólnego kontekstu (sytuacyjnego, kulturowego, wcześniejszej części wystąpienia). Amplifikacja poprzez porównanie.
Referencja jest nawiązaniem do wspólnego kontekstu. Pomaga w nawiązaniu kontaktu z odbiorcą Twojej mowy.
Nawiązanie może dotyczyć miejsca w którym się znajdujecie, wspólnych przeżyć, znanych postaci, a nawet do wcześniejszej części wystąpienia.
Podobna do referencji jest aluzja, jeśli o wspólnym kontekście powiesz nie wprost, ale nadal w sposób łatwy do rozszyfrowania.
Może zostać zastosowana jako jedna z czterech amplifikacji, która pomóc może w faworyzowaniu argumentów, które wspierają naszą sprawę. Skorzystamy z niej, żeby odnieść osobę, wartości, zachowania, do czegoś wspólnie utożsamianego jako dobre lub złe przez mówcę i odbiorcę. Tak rodzą się odwołania do najbardziej cnotliwych i najpodlejszych osób w historii, z którymi należy uważać, żeby nie nabrały groteskowej formy.
Innymi formami ampflifikacji są: uwypuklenie, domniemanie i kumulacja.
Rozważ oszczędne stosowanie referencji przy omawianiu trudnych tematów, gdyż każda z nich wymaga dodatkowego zaangażowania umysłu.
Przywołaj wielkich ludzi za pomocą słów i stań razem z nimi przed publiką.
Mimo, że przywołanie autorytetu od zawsze budziło kontrowersje, to użyte w odpowiednich warunkach może znacząco wzmocnić Twój przekaz.
Poprzez osobę, którą znasz i Ty i Twoi odbiorcy, masz większe szanse na zaproszenie odbiorcy do świata, który przedstawiasz, poprzez wspólny dla Was czynnik, budząc zainteresowanie, być może nawet aprobatę. Odwołaj się do zachowań tej osoby lub wręcz ją zacytuj. Twoi odbiorcy uznają Cię za osobę oczytaną, posiadającą znajomość historii lub dziedziny, na temat której występujesz.
Realizuje przy tym następujące cele:
Przywołanie sytuacji z przeszłości poprzez podobieństwo do sprawy lub fikcyjnej (hipotetycznej).
Exemplum to odwołanie się do wydarzeń niezwiązanych bezpośrednio z rozpatrywaną sprawą, ale podobnych, które stanowiły precedens w innych warunkach innych miejscach. Jeśli takowych nie ma, można stworzyć taką przykładową narrację tego, jak takie miejsce by wyglądało, co by się działo po podjęciu danej decyzji i z jakimi korzyściami oraz problemami by się to wiązało.
To wyszukanie podobnych w przeszłości wydarzeń. Czasami te wydarzenia mogą być eksperymentami na mniejszą skalę lub w innych krajach, które chcemy przywołać jako przykład, że dane rozwiązanie da się wprowadzić.
Ale nie muszą. Podobnie do referencji możesz tylko odnieść się, że działania były podejmowane, ale nieskutecznie, ponieważ brakowało ważnego elementu układanki, który zamierzasz przedstawić swoim odbiorcom.
Możesz wskazać, że wiele innych działań, niepodobnych do Twojego zostało podjętych, ale te nie rokowały dobrze. Albo kontrargumentując czyjąś powiedzieć przywołać wydarzenia, które przeczą tej osobie.
Forma hipotetyczna opiera się na wykreowaniu świata, w którym zmieniasz czynniki ważne dla Twojej sprawy, a następnie rzetelnie eksplorujesz konsekwencje podjęcia wyboru Twojego rozwiązania.
Podobnie, jak w opowiadaniu science-fiction, warto jest przywołać obrazy tego, jak Twoje rozwiązanie będzie wpływać na innych ludzi w przyszłości. Czy napotkają na jakieś problemy? Jeśli tak, to jak zostaną one rozwiązane? I podobnie, jak w tym gatunku, nagradzani są mówcy, którzy traktują odbiorców poważnie, bez zbywania kontrargumentów, które mogą pojawić się w trakcie exemplum.
Argumentacja tutaj może zostać wykorzystana do dwóch celów. Po pierwsze, w celu ukazania, że świat z wdrożonym Twoim rozwiązaniem będzie zaspokajać potrzebę Twoich odbiorców, a konsekwencje Twojego rozwiązania są dużo bardziej pozytywne niż stan obecny.
Po drugie, Twoja argumentacja może skupić się na katastroficznych skutkach wynikających z decyzji niewdrożenia Twojego rozwiązania (lub wdrożenia innego rozwiązania).
Jeśli Twoi odbiorcy mają się zaangażować w wykonanie jakiejś czynności w świecie exemplum, to częscią tego obrazu powinni być oni, dokonywujący tej czynności.
Uwypuklenie to jedna z czterech amplifikacji, która pomóc może w faworyzowaniu argumentów, które wspierają naszą sprawę. Jej zadaniem jest celowe poświęcenie większej ilości czasu przychylnemu nam argumentowi, a także stosowanie odpowiednio nachechowanego języka aby wyróżnić dany argument lub osłabić inne.
W celu uwypuklenia możesz zastanowić się nad:
Wszystko to ma na celu osłabienia lub wzmocnienia naszego komunikatu, aby sprawić, że wydaje się łagodniejszy lub ostrzejszy niż faktycznie jest. W mowach informacyjnych może posłużyć w celu wskazania momentu kulminacyjnego, uzyskania lepszego zapamiętania czy uproszczenia trudnego tematu.
Innymi formami ampflifikacji są: referencja/porównanie, domniemanie i kumulacja.
Zlokalizowanie konkretnego obrazu, przedmiotu, sytuacji w ustalonym miejscu na scenie.
Za pomocą mowy, spojrzenia, ruchu na scenie i gestów rąk spraw, że odbiorcy wyobrażą sobie, że w danym miejscu znajduje się jakiś przedmiot, sytuacja, postać. Zupełnie, jakby mieli przed sobą hologram tego obiektu.
Ta część zazwyczaj będzie trwać 0 sekund - bo zazwyczaj dzieje się w trakcie innych części (takich jak historia, wprowadzanie nowego konceptu itp.)
Sukces obrazu scenicznego zależy tylko i wyłącznie od spójności wszystkich działań mówcy, dlatego jest to jedna z wyjątkowo trudnych do opanowania technik, ponieważ wymaga nie tylko świetnej znajomości wystąpienia pod kątem jego zawartości, ale także ciągłego uważania na swoje zachowanie i ruch na scenie, aby przypadkiem nie wskazać, że obraz jest za niski, za wysoki, znajduje się w innym miejscu. Nieostrożne zachowanie może spowodować, że mówca wejdzie w kreowany przez niego obraz i cały czar budowanego misternie wyobrażenia pryśnie.
Szanowny Panie Senatorze Nixonie,
Ponieważ mam tylko 19 lat, nie mogę brać udziału w wyborach prezydenckich, ale proszę mi uwierzyć, że gdyby była taka możliwość, to mój głos oddałabym na Pana i na Generała Eisenhowera. Mój mąż jest w piechocie morskiej w Korei. Jest sanitariuszem na linii frontu i mamy dwumiesięczne dziecko, którego nigdy nie widział. Jestem pewna, że dzięki takim wielkim ludziom jak Pan i Generał Eisenhower w Białym Domu, samotni Amerykanie tacy jak ja spotkają wreszcie swoich bliskich stacjonujących w Korei. Modlę się tylko do Boga, żeby nie było za późno. Załączyłam mały czek aby pomóc Panu w pańskiej kampanii wyborczej. Zarabiam 85 dolarów na miesiąc i jest to wszystko, co mogę przekazać, ale proszę dać znać jeśli jest coś innego, co mogę zrobić.
Nakłonienie i upodmiotowienie odbiorcy do działania.
Ten element pojawia się zazwyczaj w formie podsumowania. Tutaj przekazujesz swoją wizję oraz moc sprawczą w ręce odbiorców, aby dokonali pewnego działania. (Można też nakłaniać do zaprzestania działania, a także do utrzymania stanu takiego, jakim jest).
Jak można zakończyć? Na przykład:
Skoncentruj się tu na zdolności do rozpowszechniania tej wiedzy dalej, odpowiadając bezpośrednio, albo pośrednio na pytanie Co powinien powiedzieć odbiorca Twojej mowy komuś, kto nie zna tematu?
Użyj spacji lub klawiszy strzałek klawiatury, aby kontynuować.