Klasyczna podstawa, która została rozwinięta później przez dalsze postępy w logice.

Sylogizm opiera się na dwóch (lub większej ilości) przesłanek, które zostały przedstawione wcześniej lub zostaną przedstawione dalej w trakcie argumentacji. Pozwala nam on wnioskować, że skoro przesłanki są prawdziwe (lub nie) to również zajść powinien wniosek wynikający z sylogizmu. Form sylogizmu, które są prawdziwe i używane do dziś mamy aż 24, ale warto zapamiętać kilka przykładów:

1. Każdy człowiek jest śmiertelny. Każdy Polak to człowiek. Zatem każdy Polak jest śmiertelny.
2. Żaden człowiek nie ma skrzydeł. Każdy Polak to człowiek. Zatem żaden Polak nie ma skrzydeł.

Przy ustalaniu sylogizmu wychodzimy od tego, co chcemy osiągnąć. Następnie posiadane przez nas przesłanki wypisujemy w postaci: X to Y; każde X to Y; żadne X to Y; niektóre X to Y; niektóre X to nie Y.

Przykład

Mamy przesłanki opisane poniżej. Chcemy stwierdzić, że oskarżony nie był na miejscu zbrodni w sobotnią noc

1. Świadek: W niektóre dni w trakcie tygodnia, w którym wydarzyła się zbrodnia, stał z oskarżonym na straży
2. Świadek: W jeden z tych dni świecił jasno księżyc
3. Poza sobotą wszystkie dni były zachmurzone od poniedziałku.
4. Zbrodnia zaszła w sobotnią noc.
5. Świadek miał możliwość bycia na straży z oskarżonym od poniedziałku do niedzieli. Wcześniej i później był przydzielony do innych.
6. Poza tym posterunkiem, świadek więcej nie stał na straży z oskarżonym.

Z tych przesłanek można zbudować następujące sylogizmy:

1. Skoro świadek twierdzi, że był na straży od poniedziałku do niedzieli i że nigdy wcześniej i nigdy potem nie stał na straży z oskarżonym, to jedynie w ciągu tych siedmiu dni mógł stać na straży z oskarżonym.
2. Skoro świadek twierdzi, że stał na straży w księżycową noc z oskarżonym, a jedyna księżycowa noc w trakcie tych siedmiu dni była nocą sobotnią, oskarżony stał w sobotnią noc ze świadkiem na straży.
3. Zbrodnia zaszła w sobotnią noc, w dzień w którym oskarżony ma alibi w postaci świadka. Zatem oskarżony nie był na miejscu zbrodni w sobotnią noc.

Wstęp, klasycznie nazwany exordium na celu ma otwarcie mowy. W trakie tego otwarcia, mówca ustanawia następujące elementy:

1. Temat, a także uzasadnienie, dlaczego ten temat jest aktualny i znaczący dla odbiorców
2. Czas (i związany z tym rodzaj) wypowiedzi - czy osądzamy o zdarzeniach przeszłych, dyskutujemy nad możliwymi rozwiązaniami w przyszłości, chwalimy lub ganimy rzeczy które dzieją się w teraźniejszości?
3. Styl wypowiedzi i oczekiwania odbiorców
4. Swój własny autorytet w odniesieniu do przedmiotu mowy

Z tego, jaki temat został wybrany, wynika wiele dalszych decyzji dotyczących stylu:

1. Jakie style retoryczne zostaną użyte i kiedy:
   • niski (codzienny), dobry dla przekazywania informacji i uczenia;
   • wysoki (wzniosły) z duża ilością emocji, figur retorycznych, dobry do nakłaniania do podjęcia właściwej decyzji
   • średni (umiarkowany), który balansuje pomiędzy codziennością stylu niskiego i pasją stylu wysokiego, taktowny, służący wywołaniu poczucia ukontentowania, satysfakcji w mowach okolicznościowych.
2. Jakich wartości lub osób bronimy? Czy stajemy po popularnej stronie i większość publiki jest nam przychylna? A może stajemy po stronie, w której musimy wywalczyć sobie przychylność publiki? A może publika w ogóle nie zna się na sprawie?
3. Czy otwarcie powinno być wypowiedziane wprost, czy w zaowalowany sposób? Czy lepiej jest zacząć bez odsłonięcia wszystkich kart, żeby najpierw zdobyć przychylność odbiorców, a dopiero potem odkryć przed nimi przedmiot mowy?
4. Jak mówca powinien nadać ton swojej wypowiedzi? Poważny, lekki, wdzięczny, oskarżający?

Uciekać należy od wstępów zbyt długich, zbyt generalnych (którymi mówca mógłby otworzyć kilkanaście różnych mów), a także i zbyt skomplikowanych bądź przeładowanych figurami retorycznymi, gdyż te odciągają odbiorców od argumentów.

W klasycznej argumentacji istnieje widoczny podział na przedstawienie wszystkich elementów potrzebnych do poprowadzenia argumentacji oraz budowanie samych argumentów. Narracja w mowie może nawet być jedynie prostym wytłumaczeniem pojęć i zdarzeń, do których odnosić się będą argumenty.

Dziś podobny podział zachodzi przy postępowaniu sądowym, gdzie występuje rozdzielenie na wynajdywanie dowodów, które są znane obu stronom sprawy, aby te mogły się przygotować do rozprawy, a dowody nieujawnione odpowiednio wcześnie i wyjawiane podczas rozprawy bywają odrzucone. W klasycznej argumentacji, podobna rzecz również zachodzi.

Odbiorcy ufają, że wszelkie ważne elementy zostaną przedstawione w narracji. Takie przedstawienie stanu rzeczy buduje autorytet i poczucie rzeczowości, a także bezstronności mówcy, nawet jeśli stoi on po jednej ze stron podejmowanego tematu.

Chociaż celem retoryki nie zawsze jest znajdowanie stanu rzeczy jak najbardziej odpowiadającemu prawdzie, nierozsądnym jest pomijanie niewygodnych informacji, bo spośród wielu odbiorców wystarczy, że jeden tylko poda nowe, nieznane informacje, które mogą przedstawić całą argumentację w niekorzystnym dla mówcy świetle.

Rzymscy retorzy proponują jednak, żeby podczas narracji używać amplifikacji, żeby wzmocnić fakty które wspomagają tezę mówcy i obniżają znaczenie tych, które przeczą tezie. Amplifikacji można dokonać, zgodnie z ich naukami, na cztery sposoby: dzięki zestawieniu ze sobą pojęć za zasadzie porównania ich ze sobą lub z innymi powszechnie znanymi, a odpowiednio kojarzącymi się faktami; stopniowania faktów, jeśli te przytaczane są z tym samym celem; obszerniejszemu mówieniu o faktach użytecznych dla mówcy; a także poprzez takie opisanie okoliczności faktu jako ważnych, że przez sugestię sam fakt również staje się ważny.

Aplifikacje możesz dodać jako osobne punkty do struktury, aby o nich nie zapomnieć.

Ten punkt jest opcjonalny – nawet niektórzy znawcy tematu wypisują 5, zamiast 6 elementów klasycznej argumentacji, z pominięciem partitio. Uznaliśmy, że ta decyzja należy do Ciebie.

Po wyłożeniu stanu bieżącego, warto wrócić do tezy i wzmocnić ją przedstawiając najważniejsze argumenty. Posłuży to zapewnieniu bezpieczeństwa, dzięki któremu odbiorca będzie miał wrażenie, że po pierwsze wie, jak chcemy go przekonać i czuje pewność mówcy, po drugie, że nie zgubi się w naszej argumenacji, skoro jest wykładana już na samym początku.

Jeśli uzyskanie tego efektu wydaje Ci się trudne, albo chcesz zachować element niespodzianki (rozważ – dlaczego?), punkt ten możesz usunąć ze swojej struktury.

Przy komponowaniu mowy i ćwiczeniu, wymienienie wszystkich argumentów naraz pozwoli Ci sprawdzić, czy argumenty są w istocie jednym argumentem, tylko powtórzonym innymi słowami. Nie chcesz tego. Pomyśl również, czy nie pomijasz jakiejś ważnej perspektywy której brak ktoś Ci będzie w stanie zarzucić.

Argumenty układa się w kolejności 1) tych, które potwierdzają Twoją sprawę, 2) tych które obalają typowe kontrargumenty przeciwników.

Kiedy w przemówieniu publicznym stawiana jest jakaś teza, to musi zostać ona poparta argumentami. W tej części omawiamy przygotowane argumenty, które popierają naszą tezę.

Argumenty mogą odwoływać się do różnych sfer - już Arystoteles wymieniał odwołanie do pathos (w uproszczeniu: emocji), ethos (w uproszczeniu: wiarygodności i autorytetu prezentującego) i logos (danych, logiki - lub sztuczek imitujących logikę).

Warte powtórzenia jest to, że argumenty nie muszą być logiczne w sensie formalnym. Dobrym wyróżnikiem jest reguła ARG (opisana przez Trudy Govier), która mówi, że argument powinien opierać się na przesłankach, które:

1. są akceptowalne (czyli opierają się na wcześniej uzasadnionych argumentach, toposach – wiedzy wspólnej i ogólnej lub w inny sposób są trudne do zaprzeczenia)
2. odnoszą się do przesłanki którą chcemy dowieść argumentem (kontrprzykład: Polska nie wymaga wprowadzenia waluty euro; Chiny jej nie mają, a wzrastają gospodarczo – tu sytuacja Chin nie jest w żaden sposób związana z debatą na temat waluty w Polsce)
3. wspólnie dają wystarczającą podstawę do przekonania odbiorcy o prawdziwości argumentu (kontrprzykład: wszystkie osoby, które znam zarabiają mniej niż średnia krajowa, no to kto zarabia tyle?)

Z tego wynika, że znajdą się mówcy, którzy pominą zgodność z prawdą przesłanek, jeśli są przekonani, że nie zostaną na tym przyłapani. Warto o tym pamiętać, szczególnie w trakcie debaty, gdzie druga strona może stosować rozmaite sztuczki. Jednakże w czasach, w których każde wystąpienie może zostać nagrane, oczywiście odradzamy takie pomysły.

W aplikacji znajduje się kilka rodzajów argumentów i elementów upiększających mowę. Dodaj je do struktury kiedy już je wynajdziesz analizując materiał.

Za argumentami wspierającymi Twoje wystąpienie, następuje obalenie typowych kontrargumentów, które mogą zostać zastosowane przeciwko Twojej sprawie.

Zasady są podobne jak przy argumentacji, z tym, że możesz wskazać kilka dróg podważenia Twoich argumentów i dla każdego z nich mieć gotową własną odpowiedź.

Twoje argumenty powinny koncentrować się na całkowitym podważeniu logiki stojącej za kontrargumentami skierowanymi w Twoim kierunku. Błędem jest przyznanie się, że są takie i takie opinie, a przynajmniej dopóki nie wskażesz że posiadanie odmiennej do Ciebie opinii wiąże się z kosztem, albo stratą.

Dla niektórych tematów, które wymagają od Ciebie postawienia się po stronie, która nie jest stroną popularną, a kontrargumenty są powszechnie znane, może to przeszkodzić odbiorcy w odbiorze Twojej argumentacji. W takiej sytuacji rozważ rozprawienie się z tymi kontrargumentami zanim rozpoczeniesz poprzedni punkt (Argumentację). Mniej ważne kontrargumenty zostaw na póżniej, w końcu nakłaniając kogoś do swojego stanowiska, nie chcesz takiej osobie mówić, że istnieje 10 argumentów przeciwko Twojemu stanowisku na początku. Ogranicz się tylko do tych kontrargumentów, które powodują, że odbiorcy w ogóle nie będą słuchać.

Czas na zakończenie. Jest to część, w której trzeci raz już powtarzasz swoją tezę.

Jak można zakończyć? Na przykład:

1. Konstrukcją klamrową, nawiązując do elementu z otwarcia lub wyłożonego wcześniej.
2. Rysując obraz w głowach, opowiadając wizualnie, nowymi słowami to, co mowa osiągnęła.
3. Nakłaniając do działania, odpowiadając na pytanie - co z tym można zrobić? (Można też nakłaniać do zaprzestania działania, a także do utrzymania stanu takiego, jakim jest).
4. Krótką anegdotą, która parafrazuje wszystkie argumenty, znacząco je upraszczając i klaryfikując.

Każdy z tych elementów znajduje się w aplikacji. Dodaj je do struktury w miejscu tego elementu.